ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΠΑΘΟΣ

ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΠΑΘΟΣ

΄΄Ιδου Αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα΄΄

Του Πρωτοπρεσβυτερού Αθανασίου Χρ. Κοκκινόπουλου

           

            Τα προείπε και τα προεφήτευσε λεπτομερώς ο παντογνώστης Υιός και Λόγος του Θεού, ο Κύριος Μας. Με την άπειρο αγάπη Του, δια να προετοιμάση ψυχικά τους Μαθητάς του, προλέγει λεπτομερώς τα παθήματα, το θάνατο και την ένδοξο Ανάστασή Του.΄΄ Ιδου, λέγει, αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα, και ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοις αρχιερεύσι και τοις γραμματεύσι, και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω και παραδώσουσιν αυτόν τοις έθνεσι και εμπαίξουσιν αυτώ και μαστιγώσουσιν αυτόν και εμπτύσουσιν αυτώ και αποκτενούσιν αυτόν και τη Τρίτη ημέρα αναστήσεται΄΄ [Μαρκ. Ι΄33-34]].

            Παράδοσις, δίκη και καταδίκη εις θάνατον, εμπαιγμός και μαστίγωσις και εμπτυσμοί και θάνατος. Τα προεφήτευσε όλα και έγιναν ακριβώς, όπως ο ίδιος τα προεφήτευσε. Και είναι αυτά τα άγια παθήματά Του, τα εκούσια και τα θεληματικά. Η κορύφωσις της ταπεινώσεώς Του και η υψίστη απόδειξις της αγάπης Του προς το ανθρώπινο γένος.

            Διότι δεν έπαθε δια τον εαυτόν Του ο αναμάρτητος Υιός και Λόγος του Θεού. Έπαθε και απέθανε δια την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Έγινε ο ίδιος αμαρτία και κατάρα, δια να ελευθερώση τους ανθρώπους εκ της κατάρας και της αμαρτίας. Εσήκωσε το βάρος της αιωνίας καταδίκης μας, δια να μας λυτρώση από την καταδίκη του αιωνίου θανάτου. Απέθανε θάνατον ατιμωτικό, δια να ζήσουμε οι άνθρωποι ενωμένοι με τον Θεό, ευτυχισμένοι και μακάριοι, ως αδελφοί εις την παρούσα ζωή, ΄΄κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού΄΄ εις τη μέλλουσα.

            Και η ταπείνωση Του, που κορυφώθηκε εις τα άγια πάθη Του και τον Σταυρό, είναι το γνώρισμα όλης της επί γης ζωής Του. Από της φάτνης της Βηθλεέμ, μέχρι του Γολγοθά, διδάσκει την ταπείνωση, και την αγάπη. Βρέφος μόλις και, δια να αποφύγη την φονική μάχαιρα του Ηρώδη, φεύγει, ως προσφυγας, εις την Αίγυπτο. Μέχρι της ηλικίας των τριάκοντα ετών, ζη ως πτωχός εργάτης, εις ένα ελεεινό και άθλιο περιβάλλον, του οποίου οι κάτοικοι εφημίζοντο δια την κακία και τον εγωισμό τους. Τρία και ήμισυ χρόνια δημοσίου βίου, κατά τα οποία ενεργεί το απολυτρωτικό Του έργο, περνούν μέσα από στερήσεις και κόπους και κακουχίες, που δεν εγνώρισε και ο ευτελέστερος των ανθρώπων. Διέρχεται τις πόλεις ευεργετών και ιώμενος, φωτίζων και παρηγορών τους πλανωμένους και πενθούντας, θεραπεύων τα ΄΄αρρωστα σώματα και τις πονεμένες ψυχές και συναντά διαρκώς την αχαριστία και αγνωμοσύνη των ευεργετουμένων και το φθόνο και την κακία των ισχυρών της επόχής Του. Ο ίδιος διεκήρυξε, ότι η ζωή Του ήταν κατώτερη από την ζωή των αγριμιών και των πουλιών. ΄΄ Αι αλώπεκες, έλεγε φωλεούς έχουσι και τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσεις. Ο δε Υιος του ανθρώπου ουκ έχει, που την κεφαλήν κλίνη΄΄.  Και όλη αυτή η πρωτοφανής και πρωτάκουστος ταπείνωσις;, κορυφώνετε εις την θυσία του Γολγοθά.

            Γιατι; Για να σώση εμάς τους ανθρώπους. Για να δώση τον άγιο εαυτό Του, τύπον και υπογραμμόν, ίνα τοις ίχνεσιν αυτού ακολουθήσωμεν΄΄. Για να μας διδάξη με τους λόγους, με τα παραδείγματα  και τη θυσία Του την αγάπη, την αρετή, που φέρνει εις τα άτομα και τις κοινωνίες, την ευτυχία και τον πολιτισμό την αληθινή ευτυχία και τον αληθινό πολιτισμό.

            Του χρωστούμε, βέβαια ολόψυχα ευγνωμοσύνη. Αλλά δεν είναι αρκετό αυτό. Χρειάζεται ακόμη να συμμορφώνουμε το θέλημά μας προς το δικό Του άγιο θέλημα. Πρέπει η ζωή μας να συμφωνή με την δική Του αγία ζωή.            Για το δικό μας συμφέρον και τη δική μας ευτυχία είναι ανάγκη  να νεκρώσουμε μαζί Του τα πάθη και τον εγωισμό, να θανατώσουμε την κακία και τα ελαττώματά μας, έτσι ώστε ΄΄κεκαθαρμέναις διανοίαις, συναναστηθώμεν και συζήσωμεν αυτώ΄΄ εις την ζωή της αγάπης, την ζωή την αληθινή. 

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ